De wonderlijke wegen van een emotionele autoriteit en de sacrale ja: Hoe ik als niet-kampeerder belandde op een lang weekend winterkamperen
Eerst even kort over mij
In deze blog geef ik je een inkijkje in mijn leven door de lens van Human Design. Ik heb het energietype van een Manifesting Generator met een 4/6 profiel en een emotionele autoriteit. Mijn gedefinieerde sacraal geeft me de levensenergie van een Generator en omdat mijn keel is verbonden aan een motorcentrum (in mijn geval zelfs twee: het ego centrum en de solar plexus) maakt mij dat een Manifesting Generator. Ik kan snel in actie komen wanneer mijn buik JA! roept (sacrale respons), en dat gebeurt nogal eens met mijn poort 29 die dolgraag ja wil zeggen tegen nieuwe ervaringen. Maar omdat ik een emotionele autoriteit heb mag ik bij grote beslissingen één of meer nachtjes slapen. In de praktijk zijn dat er bij mij vaak veel meer.
Ik zit inmiddels in het vierde jaar van mijn HD-experiment en leer mijn eigen energie steeds beter kennen. Neemt niet weg dat ik ook nog regelmatig in niet-zelf gedachten en/of gedrag verzand. Dit betekent in de praktijk dat ik dan niet lekker in mijn vel zit. Ik ga heel praktisch om met human design en gebruik het met name om te kijken wat voor mij werkt en wat niet. Hoe ik mijn leven meer moeiteloos kan laten stromen. Het geeft me handvatten waarmee ik kan spelen en experimenteren waardoor ik ontdek hoe ik beter in mijn vel kan zitten en ik help daar ook graag anderen mee. Maar genoeg over het technische deel. In deze blog neem ik je mee op een wonderlijk avontuur dat tien jaar geleden startte met een plaatje in mijn hoofd …
Zo'n kleine schattige caravan op mijn oprit
Ik zag het helemaal voor me, destijds. Zo’n klein caravannetje op mijn oprit, met een ronde voorkant en een puntig staartje. Een T@b heet zo’n ding, leerde ik pas jaren later. Mijn man dacht er anders over en ik zelf eigenlijk ook. ‘Wij zijn niet van het kamperen,’ zei hij, en daar had hij 100% gelijk in. Mijn enige kampeerervaring bestond uit een paar nachtjes in een tent in mijn tienerjaren en dat ging toen meer over feesten dan over reizen, laat staan kamperen… ‘Ja maar, al staat hij alleen maar op de oprit, dan al word ik er blij van. En dan heb ik meteen een mobiel kantoor.’ Maar de financiën lieten het destijds niet toe en ik luisterde naar mijn hoofd en daarmee was de kous af. Af en toe plopte het ‘bolletje’ zoals ik het in mijn hoofd noemde weer op, maakte mijn sacraal een sprongetje, en serveerde mijn hoofd het weer vakkundig af. Dekseltje dicht, vuurtje uit.
De sacraal en de strandbal
Nou heb ik een sacraal dat behoorlijk hardnekkig kan zijn, en met een heel goed geheugen. Mijn ‘bolletje’ bleef ik als een strandbal onder water houden en er is maar één manier om ervan af te komen (dacht ik toen nog naïef) en dat is het er gewoon laten zijn. Dus toen het ‘bolletje’ een jaar geleden weer eens boven water kwam besloot ik het eens nader te onderzoeken. Zodat ik er voor eens en altijd afscheid van zou kunnen nemen. Want inmiddels heb ik een nieuwe partner, en nee, ook die is niet van het kamperen. Ik hoor het me nog zeggen. ‘We gaan gewoon even kijken en dan besluit ik dat het niks is en dan kan ik dit gewoon uit mijn hoofd zetten.’ Zo gezegd, zo gedaan. Op nog geen kwartier afstand van ons huis huist een grote caravanhandelaar en daar zouden ze hem hebben, het T@bje. Op de eerste verdieping. We lopen de zaak binnen, op de begane grond, en daar staat ze te shinen … Miepie (op dat moment wist ik nog niet dat ze zo zou gaan heten natuurlijk). Het is geen T@bje, ze is niet klein en al helemaal niet binnen mijn gestelde budget. Maar ik ben niet bij haar weg te slaan. Mijn kleur, turquoise, retro look, grote zit (want die wens voor mobiel kantoor is er ook nog steeds), eigenlijk niets minder dan perfect. Behalve dan dat wij ‘geen kampeerders zijn’. Detail. En twee keer zo duur, hmmm. Ondertussen giert mijn sacraal als een malle en schreeuwt alles in mijn lijf: Jaaaaa. Met kanaal 29-46 (Kanaal van ontdekking) enthousiast voorop. Nou heb ik inmiddels geleerd dat ik grote beslissingen niet in het moment moet nemen met mijn emotionele autoriteit, en dit is toch een behoorlijk grote beslissing. Dus we lopen naar boven, waar het T@bje staat waar we voor kwamen, en die wordt inderdaad in vijf minuten afgeserveerd. Te klein, geen toilet en … wij zijn geen kampeerders, zegt mijn hoofd. Wanneer we terug beneden zijn laait het vuur van mijn sacraal alweer op bij de eerste blik op Miepie en we blijven nog even een uurtje in- en uitstappen en draaien aan alle knopjes zoals dat hoort. Dat we geen kampeerders zijn ben ik alweer vergeten.
Het hoofd neemt het weer over, tot ik echt ga luisteren naar mijn lijf
De weken die volgen onderzoeken we alle voor- en nadelen en andere opties en scenario’s. Campers, verbouwde busjes, andere caravans, alles passeert de revue. Ook gaan we nog twee keer kijken bij Miepie. Ze staat er nog, ze wacht immers op ons. Drie maanden later zijn mijn golven uitgeraasd. Nee, we zijn nog steeds geen kampeerders, maar misschien worden we dat wel? En hoe tof zou het zijn als ik nu echt een mobiel kantoor annex coachpraktijk kunnen hebben, gewoon op de oprit of willekeurig waar ik op dat moment ook ben? Waar al mijn talenten en passies mogen samenkomen? Dus ik zeg ja. Ja tegen Miepie en ja tegen mijn sacraal. Ik zeg ook ja tegen een opleiding familieopstellingen, die me nog beter in staat stelt te luisteren naar mijn lijf. Want dat is wat ik te doen heb.
Terug naar winterwonderland
Eind juli ’24 komt Miepie thuis en we maken in het najaar zes mooie tripjes. We vinden het fantastisch! We genieten van onze quality time tijdens lange weekenden samen met onze Bernedoodle Snowy die gewoon lekker mee kan. Ik heb meer energie dan ik in 20 jaar heb gevoeld. Wanneer ik naar Miepie kijk, komt er automatisch een glimlach op mijn gezicht. Ik sta open voor verbinding en Miepie wordt gevuld met mooie gesprekken over Human Design en de psychologie van kleuren. Ik geef tafelopstellingen om oude patronen en blokkades zichtbaar te maken en te doorbreken. Al mijn passies passen als een puzzel in elkaar. Ik hoef niet meer te kiezen. Ik mag de multi-passionate zijn die ik ben en alles komt samen in Miepie. Langzaam worden de contouren van mijn droom steeds helderder. Omdat ik echt heb geluisterd naar mijn autoriteit. Alle ja’s en nee’s, de angsten, de meningen, de stemmen in mijn hoofd, allemaal werden ze uiteindelijk rustig en kwam er helderheid. Er bleef een ja over. Dit had ik te doen, dit is wie ik ben. En ik ben nu een kampeerder.
Inmiddels wordt het steeds makkelijker om ‘gewoon’ te luisteren naar wat mijn lijf me vertelt. En zo eindigden we in januari in de sneeuw op een superleuke camping. Met kampvuren en winterbarbeque’s, een bezoek aan een museum en een gekke quiz. Mooie gesprekken en dikke slaapzakken. Een half jaar geleden had ik dit niet kunnen bedenken. Buiten vroor het en er lag ijs op het hefdakje. Maar binnen in mij brandde een tevreden vuurtje. En dat vuurtje laait steeds meer op, terwijl ik me oplaad. Inmiddels is het lente en staat het eerste tripje weer voor de deur. Ik ben dankbaar.